Istniało kiedyś wśród ludów Krain Wielkiego Ducha wspólne święto - Święto Życia. Było najważniejszym wydarzeniem w Krainach. Niezależnie od tego, z jakiego plemienia pochodziłeś, od dzieciństwa słyszałeś o cudach tej nocy i tego dnia. Każdy chciał to zobaczyć i być na Górze, żeby odnowić swoje serce i wrócić w doliny z darem. Z każdej wioski co roku 40 dni przed Świętem wybierano człowieka, kobietę lub mężczyznę, aby w imieniu ludu wyruszył w długą wędrówkę z Wielkim Duchem. To był zaszczyt, wielka misja i ogromny trud. Wielu pragnęło stanąć przed Mędrcami i zostać wysłanym. Ale wybierano tylko niektórych.
Niestety nic co zaszczytne i wielkie nie trwa wiecznie wśród ludzi. Krainy bogaciły się i ludzie zajęli się rozwojem Krain, zapominając o Wielkim Duchu. Z Wielkiej Pustyni nadszedł wiatr. Niepokój i strach zagościły w sercach pełnych troski dobrobyt. Zapomniano o starszych i ich przestrogach. Porzucono dawne obyczaje. Mijały lata, księgi zamknięto w starych archiwach. W Krainach Wielkiego Ducha zagubiono pamięć o wędrówce na Święto Życia. Utracono drogi i kierunek na to, co mogło wznieść człowieka ponad wszystkim. Wygoda i luksus zastąpiły pragnienie wyruszenia w podróż, by odkryć prawdę. Został jeden, który pamiętał.....

Wczesny ekologizm w międzywojennej Polsce (referat wygłoszony na XIV Konferencji Naukowej „Człowiek i Przyroda” organizowanej przez Instytut Wschodoznawstwa RAN, Instytut Wschodni UAM i Taurydzki Uniwersytet Narodowy im. W. I. Wernadskiego, Symferopol, 20-27 IX 2004) streszczenie opublikowane w: „Socioestestvennaja Istorija”, 2004, T. XXIV

Przetacza się przez jedną ze stron netowych kolejna dyskusja wokół wiary i religii w skautingu/harcerstwie, jak też wokół znaczenia cytatów zaczerpnietych z licznych publikacji Pierwszego Skauta. Jak zwykle, wielu polemistów nie przygotowało się do dyskusji, korzystając z dostępnych źródeł. Mało jest rzeczowych argumentów, za to dużo niezbyt harcerskiego hejtu.