28 stycznia 2013 minęła 110 rocznica urodzin Aleksandra Kamińskiego. Powszechnie bywa nazywany "ojcem ruchu zuchowego".
Ale mało kto pamięta o "matce ruchu zuchowego".

Jadwiga Zwolakowska urodziła się 19 marca 1895 r. W czasie I Wojny Światowej prowadziła działalność społeczną wśród polskich uchodźców w Kiszyniowie (m.in. założyła tam samodzielną drużynę harcerską im. Tadeusza Kościuszki).

W 1921 r. została nauczycielką szkoły powszechnej w Warszawie. Niezwłocznie zgłosiła się też do pracy harcerskiej. Dopiero teraz złożyła Przyrzeczenie Harcerskie bo w Kiszyniowie nie było żadnej starszyzny harcerskiej. Zorganizowała 38 Drużynę Harcerek im Królowej Jadwigi. Prowadziła ją do 1930 r. Była to jedna z najlepszych drużyn Chorągwi Warszawskiej i z jej szeregów wyszło wiele instruktorek. Drużyna rozrosła się w hufiec Wola.

W 1926 r., gdy ruch zuchowy dopiero zaczynał się rozwijać, Druhna Jadzia weszła w skład Komisji Zuchów przy Wydziale Programowym Głównej Kwatery Harcerek, a od 1928 objęła kierownictwo Wydziału Zuchów w GK Harcerek. Równocześnie nadal była hufcową na Woli i kierowniczką wydziału zuchowego w Chorągwi Warszawskiej. Nadal też prowadziła gromadę zuchową aż do wojny, co pozwalało jej sprawdzać swoje koncepcje w praktyce.

Wprowadziła do gromad zuchowych formy pracy przystosowane do poziomu psychofizycznego dziewczynek w wieku 8-11 lat. Kładła akcent na wartości wychowawcze w programach zuchowych, mając na uwadze, że zuchowanie kładzie fundamenty pod późniejszą pracę wychowawczą z harcerkami.

Niemniej jednak współpraca z ruchem zuchowym męskim pod kierownictwem Aleksandra Kamińskiego układała się bardzo dobrze i sam Kamiński uważał, że wiele zawdzięcza koncepcjom Druhny Jadzi. W 1934 r. odbyła się wspólna konferencja w wyniku której ustalono wspólny tekst Prawa i Obietnicy Zuchowej dla obu gałęzi ruchu zuchowego.

W maju 1938 r. Druhna Jadzia zorganizowała kurs dla instruktorek chcących prowadzić pracę zuchową z dziećmi w domach opieki i szpitalach. Kursantki spędziły dużo czasu w instytutach dla niepełnosprawnych i w szpitalu dziecięcym, zapoznały się z warunkami i dyskutowały na temat możliwości przystosowania zajęć zuchowych do potrzeb dzieci niepełnosprawnych.

Druhna Jadzia wydała również podręcznik do pracy z zuchami "W gromadzie zuchów" oraz zbiory piosenek i tańców, opowiadań i gier zuchowych.

W czasie okupacji weszła w skład konspiracyjnej Komendy Warszawskiej Chorągwi Harcerek. Od 1940-1942 r. była komendantką Okręgu Południe, przyczyniając się do odbudowy drużyn i tworzenia konspiracyjnych hufców. W jej mieszkaniu odbywało się tajne nauczanie a nawet gromadzono zapasy lekarstw i opatrunków. W czasie Powstania udzielała schronienia i opieki rannym i łączniczkom, które przeprowadzały ludzi kanałami. W październiku 1944 r. wraz z kolumną ludności cywilnej opuściła Warszawę. Ranna w wypadku, zmarła 9 grudnia 1944 r. w szpitalu w Krakowie. Początkowo pochowana została na cmentarzu Rakowickim, jednak po wojnie jej ciało ekshumowano i przewieziono do Warszawy na Stare Powązki (kwatera 227, rz. 6, m. 5).