Jestem przerażona tym co się dzieje w naszym Związku. Zmieniono 10 punkt PH. Z jednej strony jest to zmiana na plus – wolność od nałogów jest szerszym pojęciem niż tylko nie picie alkoholu i nie palenie tytoniu. Jednak jest też ogromny minus: przyzwolenie na picie alkoholu.

Moim zdaniem praca z dotychczasowym dziesiątym punktem Prawa była żadna. Mnie nie raziła hipokryzja ludzi dorosłych, którzy mimo wszystko piją alkohol. Miałam przyjemność wychowywania się w środowisku, gdzie instruktorzy nie pili. No, może sporadycznie. Kiedy byłam w liceum z licealistów zakładałam zastęp wędrowniczy. Ja nie piłam, oni wszyscy tak. Nie przeszkadzało mi to: na każdym harcerskim wyjeździe, zbiórce nigdy nie było alkoholu. Potem na naszych przyjacielskich spotkaniach, nie w mundurach także nigdy nie było alkoholu. Nauczyliśmy się wspólnie bawić i integrować bez niego. To, czy ktoś czasem napił się lampki wina, czy piwa było drugorzędne. Dla mnie liczyło się to, że my jako nieliczni potrafiliśmy bawić się do czwartej nad ranem bez alkoholu. Śmiać się do utraty tchu, tańczyć na stole, śpiewać na cały głos na trzeźwo. Niestety w naszej kulturze każda niemal integracja, zabawa nie istnieje bez alkoholu. Ludzie boją się otworzyć na innych na trzeźwo. Nie mają odwagi śpiewać. Moim zdaniem jest to pewne upośledzenie społeczne, którego harcerzy zakazem picia pozbawialiśmy.

Po za tym teraz był idealny moment na promowanie abstynencji. Wiele moich znajomych „zakręconych” na punkcie zdrowego trybu życia, regularnie uprawiających sport nie pije. Dlaczego nie promujemy aktywności fizycznej, która w pewnym momencie w naturalny sposób wymusza abstynencję?

Tak, jak napisałam, zmiana ta nie jest całkowicie negatywna. To co z tym punktem prawa teraz zrobimy zależy od jego interpretacji. Jednak martwi mnie niesamowita „postępowość” w rozumieniu idei harcerskich przez niektórych instruktorów.

Mam wrażenie, że słabi, mierni instruktorzy próbują zmieniać PiPH tak, aby nadal będąc słabymi móc stanowić wzór dla młodzieży. Jest to przerażające. O czym my rozmawiamy? O wartościach zgodnie z którymi chcemy wychowywać młodzież, czy o zasadach według których łatwiej nam będzie żyć? Czy życie instruktora harcerskiego ma być proste? Czy naprawdę chcemy się pozbawić wszelkich wyrzutów sumienia?

Niestety taki jest teraz trend: „radosne harcerstwo”. To jemu przypisuję aktualne zmiany. Nie o to chodzi, aby się tylko cieszyć. Chodzi o to, aby dążyć za wszelką cenę do siły i hartu ducha, kształtować moralność. Przede wszystkim u siebie. Czasem przez trudne wybory i wyrzuty sumienia. W naszej organizacji nie chodzi o to aby się cieszyć bez powodu. Nie chodzi o to, aby być świetnym animatorem czasu wolnego. Na drodze instruktorskiej także, a może przede wszystkim chodzi o świadome promowanie zachowań niesamowitych. O bycie wzorem dla innych, lub wskazywanie tego wzoru w innych ludziach. To właśnie powinno sprawiać nam wielką radość.

Jesteśmy słabi, ale nie obniżajmy sobie poprzeczki.

Jestem wdzięczna, że nie rezygnujemy w ZHP z Boga. To temat już oklepany, ale nie rozumiem czemu nikt nie zastanawia się, co by było potem. Kiedy już wyrzucimy Boga z Przyrzeczenia.

Mam w pracy cudowną koleżankę. Jest bardzo wierząca, pomocna, mądra. Jest świetnym pedagogiem, jest pracowita, ale też prostolinijna i wymagająca zarówno od siebie jak i od innych. Idealna instruktorka. Jest jeden mankament. Nie jest patriotką. Nie rozumie tej idei. Twierdzi, że gdyby jakieś państwo nas napadło i chciało zniszczyć naszą całą kulturę, nie sprzeciwiałaby się. Dla niej to nie jest wartość.
Czy wobec tego powinniśmy zmienić Przyrzeczenie tak, aby mogła być instruktorką? Na pewno byłaby świetnym animatorem. Jest naprawdę wartościową osobą. Ale nigdy nie zostanie harcerką.

To, że niektórzy ludzie nie chcą składać Przyrzeczenia Harcerskiego w takiej formie jaka jest, nie powinno sprawiać, że zmienimy jego treść. Harcerstwo nie jest organizacją dla wszystkich wartościowych ludzi. Jest organizacją dla wszystkich ludzi, którzy wyznają pewne konkretne wartości: służbę wobec swojej Ojczyzny, Boga i Bliźnich. Nigdy nie zgodzę się z tym, abyśmy ze Związku Harcerstwa Polskiego zrobili organizację spędzania wolnego czasu dla dobrych ludzi. 

Przestańmy się tylko uśmiechać i zacznijmy nad sobą pracować, bo chyba zapomnieliśmy dokąd idziemy.

Czuwaj!

pwd. Natalia Fiedorczuk HO