Od Redakcji

Pierwszy raz Robert Baden-Powell wpadł na pomysł większego spotkania Skautów w 1909 roku. BiPi zaskoczony dynamicznym i niepowstrzymanym rozwojem Ruchu skautowego, nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale też i w innych krajach, zwołał pierwszy przegląd drużyn i zastępów skautowych w londyńskim Kryształowym Pałacu 4 września. Właściwie był to przegląd, na który stawiło się 11 tysięcy skautów!

Drugi zlot miał miejsce już dwa lata później, 4 lipca 1911 roku w Windsorze, z udziałem już 40 tysięcy skautów. Król Jerzy V otrzymał szczegółowy raport, z którego m. in. wynikało, że skauci zdobyli już 137 tysięcy spawności, czyli realnych życiowych umiejętności. Dwa pierwsze zloty, jeszcze „wszechbrytyjskie”, ustaliły zwyczaj organizowania przeglądów rozwijającego się Ruchu co dwa lata. Dlatego trzeci Zlot został zwołany na rok 1913. Miał on pokazać społeczeństwu Wielkiej Brytanii pięcioletni dorobek młodego ruchu wychowawczego. Postanowiono zorganizować szereg wystaw i pokazów obrazujących społeczną wartość skautowej pracy. Zlot zwołano w Birmingam.

Odległy o 200 km od Londynu region, mimo uprzemysłowionego miasta, był mocno zaniedbany, z ubogą ludnością, miał zostać tym zlotem pobudzony i zachęcony do skautowego działania. Budząca obawy o niepowodzenie decyzja okazała się strzałem w dziesiątkę, według słów burmistrza Birmingam, miasto stało się prawdziwym „sercem Anglii” od pierwszego dnia zlotu! Ale, poza skautami z Anglii i brytyjskich kolonii, po raz pierwszy z aproszono przedstawicieli powstających skautingów z całego świata. I to jest dla powstającego pod zaborami polskiego Skautingu chwila przełomowa! Otóż w wyniku obopólnej korespondencji, specjalne zaproszenie od sekretarza Zlotu, sir. Basila Walkera, zostało wystosowane na ręce Andrzeja Małkowskiego, jako przedstawiciela „austriackiej Polski”, dla dwóch patroli wraz z jednym skautmistrzem. Małkowski wyjaśnił w odpowiedzi, że „ zabór austriacki” nie jest krajem zwanym „austriacką Polską”, bo Polska to trzy części pod obcym panowaniem. Zawierało to wyjaśnienie jasne sformułowanie, że Polskę mogą reprezentować tylko skauci wszystkich części naszego kraju. Sir Basil już 10 lutego skorygował zaproszenie dla „…some Boy Scouts from Poland” (pewnej liczby Skautów z Polski). W ten sposób, na zlot przybyła 52 osobowa reprezentacja Polski, pod wodzą M. Affanasowicza, Andrzeja Małkowskiego i dwóch plutonowych. Ponieważ nasz, polski obóz był oznaczony jako narodowy, zaś nasza reprezentacja występowała pod amarantową flagą z białym Orłem, państwa zaborcze wystosowały do brytyjskiego rządu noty protestacyjne.

Brytyjczycy zignorowali te protesty, zaś Baden – Powell z dumą nosił w klapie otrzymanego srebrnego Orzełka. W Headquarters Gazette, /lipiec 1913/ BiPi wymienił następujące narodowe reprezentacje uczestniczące w Zlocie: Polska/!/, Węgry, Francja, Włochy, Hiszpania, Norwegia i Szwecja. ( A. Małkowski, Jak Skauci Pracują. Kraków, 1913.)

W ten sposób to „przed pierwsze” Jamboree, stało się dla nas wielkim, międzynarodowym sukcesem, niezwykłym początkiem naszej, harcerskiej „Wędrówki do sukcesu”, prowadzącej szlakiem symboli i pięknych zwycięstw w Ruchu Skautowym do nadchodzącego, długo oczekiwanego Jamboree w Polsce. O jednym z takich niezwykle cennych symboli napiszemy w tym numerze. To Złota Strzała Pokoju z Arrowe Park, wyratowana w 1939 roku z Polski i przechowywana w Anglii do chwili naszego powrotu do Światowej Rodziny Skautowej. O kolejach jej losów, ponownym zaginięciu i poszukiwaniach dowiecie się z dalszych artykułów.

Uważamy, że Polska Złota Strzała Pokoju z Arrowe Park powinna się znaleźć na Wyspie Sobieszewskiej. Jeśli się nie odnajdzie, to może warto wykonać z całym pietyzmem kopię wzorowaną na zachowanych w Anglii egzemplarzach, tak, by na zlocie była eksponowana, jako symbol naszej Drogi – od uznania istnienia Polski przez Roberta Baden–Powell’a mimo zaborów, po Światowe Jamboree, najlepsze podsumowanie tej badenpowellowskiej, a zarazem polskiej „Wędrówki do Sukcesu”!