Gdzieś tam po przemianach ustrojowych znalazło się paru „reformatorów” Wędrownictwa, które wcześniej z "oczyszczarki" haespeesowskiej wyszło dość porządnie i gruntownie naprawione i "uwolnione", choć z gruntu nieprawidłowo nazywane starszym harcerstwem (co nazewniczo ponuro straszy dziś w post gimnazjalnym wydaniu - przez stworzenie sztucznej grupy wiekowej "na zamówienie" oświaty).

Odpowiednik skautowych Wędrowników w Polsce rodził się w bólach, bo nie było przetłumaczonej "Wędrówki do sukcesu" BiPi. Mimo to poradziliśmy sobie całkiem dobrze, a nawet świetnie w Organizacji Harcerek. Natomiast kłopoty zaczęły się paradoksalnie po reaktywacji w 1956 r. Dlaczego? Bo Wędrownictwo jest Ruchem wybitnych indywidualności harcerskich, jest szkołą łączenia w różnorodne zespoły "osobniczych" przeciwieństw. Bo jest odpowiedzią na najbardziej wybuchowe i wybujałe zjawiska rozwojowe "zbuntowanej" młodzieży.

Dlatego ten Ruch zawsze budził niechęć i niepokój "liderów" od czasów komuny, do dziś. Bo wychowuje pozytywnych buntowników, krytycznych i skutecznych! Stąd nieustanne próby okiełznania i kodyfikowania tego Ruchu przez pozbawienie go indywidualizmu i spontaniczności.

Właściwie jedynym programem i wyzwaniem Wędrowniczym są stopnie HO i HR, ale jako próby zindywidualizowane i "uwolnione" od ramek i schematów. A "ponowienie" Przyrzeczenia przy zdobyciu obrzędowej Watry? Nie jest to potrzebne!

Watra to symbol wyboru Dobrej Drogi, wolnej od przeszkód i jasnej życiowym Celem, dlatego powinna być nadawana bezwarunkowo! Przyrzeczenie Harcerskie jest jednorazową deklaracją trwania w miarę swego rozwoju przy harcerskich ideałach pod znakiem symboliki Krzyża. Watra to ostatnia prosta - efekt, a nie przypomnienie, że droga, choć wyboista doprowadzi do Celu - dobrego życia. Wszelkie "zamiastki" i "przypominajki" nie są potrzebne, jeśli Prawo i Przyrzeczenie będzie świadomie pokazywać, jak łączyć codzienne życie z naszymi zasadami. Ćwik nie potrzebuje przypomnień, Ćwik już wie.

Skrzętny Gawron