Skrzętny Gawron

WĘDROWNIK - echa z dawnego forum ZHP

(z wątku:  http://forum.zhp.pl/viewtopic.php?pid=42748#p42748 )

====================================

(....) Najpierw to co rozumiem przez "wedrówkę" wędrownika.

[Joanna] (...) Dla mnie idea wędrownictwa zaczyna sie w każdym z osobna.
Ludzie w takim wieku jak wędrownicy poszukują swojej drogi życia, potrzebują grupy rówieśników do własnego rozwoju, wkraczają w świat dorosłości i właśnie wędrownictwo ma im w tym pomoc.
Służba, praca nad sobą, uwrażliwienie na społeczeństwo ma dorastającym ludziom pomoc w zrozumieniu świata i w podejmowaniu dojrzałych i odpowiedzialnych decyzji. (...)

Zgadza się. Wędrownictwo to nic innego jak "szlak ku dorosłości". A właściwie, jej poszukiwanie.

Nabita złota lilijka ćwika oznaczać winna że harcerz to wyga gotowy do tej wędrówki.

Wręczenie naramiennika to przede wszystkim obrzęd, taki "dziarski okrzyk" wędrowca który ze swoim zaprzęgiem rusza "na poszukiwanie złota Alaski" ;)

Harcerz Orli, to już wytrwały wędrowiec, "świadomy szlaku".

Harcerz Rzeczypospolitej to ktoś, kto już "dotarł", kto znalazł swoje "złoto". Kto zna jego wartość, inną dla każdego z nas.

Ale to że je znalazł nie oznacza że skończył swoją wędrówkę. On (my) po prostu wyruszył na nowe szlaki. Pod błękitnym niebem ....

Ale żeby nie było że "się wymądrzam" to pozwolę sobie na dłuuuugi  cytat z "klasyki":

(.....) W pierwszym okresie pracy starszych dziewcząt spotykamy się z większą różnorodnością w zakresie stopni niż w początkowym etapie pracy młodszych dziewcząt.
Przed dziewczętami powyżej 16 lat, które teraz dopiero po raz pierwszy mają zetknąć się z harcerstwem, stoi oczywiście okres próbny, kiedy to mają zdecydować o ich stosunku do harcerstwa. To samo; „Chcę, czy nie chcę, potrafię, czy nie potrafię. Przyjmiemy cię lub nie, bo..." będzie się tu powtarzać podobnie jak we wstępnym etapie działania młodszych dziewcząt. Ale teraz inny będzie charakter prób, inne wymagania stawiane przed zastępową i drużynową kandydatkom. Nie są to już przecież dziewczynki 11-13-letnie, które w harcerstwie urabiać będą swój stosunek do życia, swoje poglądy na podstawowe zagadnienia. Jeśli nawet któraś ze starszych dziewcząt szła dotąd intuicyjnie drogą harcerską, wszystko jest w porządku, przyjęcie jej i wstąpienie do harcerstwa nie ulega wątpliwości: „Między wami czuję się jak u siebie, w moim dotychczasowym życiu nic teraz zmieniać nie muszę — przecież do tego, co i wy, dążyłam. Jak to dobrze, że teraz już nie będę sama". Ale częściej, wstępując na próbę do zastępu, starsza dziewczyna lub dorosła osoba stwierdza, że gdyby zdecydowała się zostać harcerką, musiałaby zerwać z różnymi dotychczasowymi poglądami, obyczajami, przyzwyczajeniami, musiałaby rozpocząć nowe życie. „Czy warto? Czy naprawdę tego chcę? Czy potrafię?" — oto pytania, które sobie zadaje. Zastępowa zaś, mająca wprowadzić do wielkiej rodziny harcerskiej nowego, dorosłego czy dorastającego członka, pyta siebie o to, choć z innego punktu widzenia. W chwili zakończenia okresu próbnego dziewczyna musi być nie tylko zdecydowana zostać lub odejść, ale jeśli chce zostać, musi na podstawie osiągniętych już wyników mieć przeświadczenie od wewnątrz płynące, że potrafi.
Jak długo powinien trwać okres próbny starszych dziewcząt ? Trudno określić. Najsłuszniej, by odbywała go dziewczyna częściowo w warunkach intensywnych przeżyć i jednolitych wpływów obozu, by potem, w normalnych warunkach swego codziennego życia, mogła odpowiedzieć sobie na pytanie, czy i tu potrafi być harcerką, tak jak potrafiła pod namiotami. Konieczne jest, by kolejne próby miały charakter jak najbardziej jednostkowy, dostosowany do właściwości i warunków poszczególnych osób. Rzadziej teraz będzie przechodzić próbę cały nowy zastęp, częściej będzie się organizować próby dla poszczególnych dziewcząt.
Po zakończeniu okresu próbnego przyjęta do drużyny przyszła harcerka rozpoczyna swój okres starszej ochotniczki, który ma być uwieńczony zdobyciem stopnia dostosowanego pod względem programowym do wyższego poziomu rozwoju psychicznego i wieku kandydatki. Stopień starszej ochotniczki ma na celu wprowadzenie dziewczyny w życie harcerskie, danie jej okazji do szeregu przeżyć typowo harcerskich; wiązać się one będą z jej życiem domowym i zawodowym, ze stałym miejscem zamieszkania i stosunkiem do niego, z szerokim obszarem ziem polskich, ze współżyciem z przyrodą. Starsza ochotniczka w wyniku zdobycia stopnia powinna poczuć się harcerką i postępować po harcersku, stale doskonaląc swój stosunek do ludzi, zwierząt, roślin, do życia najbliższego otoczenia, do obowiązków wobec domu, pracy, społeczeństwa, narodu i państwa. Harcerską swoją postawę wobec życia stwierdza starsza ochotniczka w momencie Przyrzeczenia, które, choć brzmi tak samo, o wiele większe jej niż małej dziewczynce stawia wymagania.
Zależnie od wieku, wyrobienia itp. starsza ochotniczka w drugim okresie swego życia harcerskiego zdobywa stopień samarytanki lub od razu wkracza w okres wędrowniczki. Niezależnie od charakteru tego drugiego okresu, w dalszej pracy bierze udział na równi i razem z tymi dziewczętami, które do drużyny starszych dziewcząt przeszły po kilku już latach służby harcerskiej.
Są to pionierki lub samarytanki, najczęściej od pierwszej chwili już zorganizowane, bo przychodzące do drużyny starszych dziewcząt w składzie dotychczasowego młodszego zastępu lub tworzące taki odrębny zastęp przy drużynie, z której wyszły.
Po krótkim okresie przejściowym poświęconym zorientowaniu się w nowych warunkach i opracowaniu planu pracy na nowych zasadach, dziewczęta wchodzą w okres samarytanki lub wędrowniczki. Jeżeli do zastępu ich należą harcerki o różnym poziomie wyrobienia harcerskiego, starsze ochotniczki, pionierki i samarytanki, prace nad zdobyciem stopni odbywają się głównie indywidualnie, przy wzajemnej pomocy członkiń zastępu. W tym przypadku ogromnie pomoże organizowanie w ramach zastępu mniejszych grupek. Jeżeli poziom zastępu jest mniej więcej równy, zajęcia indywidualne równoważą się z pracą zespołową. Samarytanki i najbardziej wyrobione starsze ochotniczki rozpoczynają nowy okres pracy — okres wędrowniczki.
Ma ona zaspokoić wyraźne w wieku powyżej 16-17 lat dążenie dziewczyny do poznania świata i szukania w życiu swego miejsca. Cel ten osiąga harcerka przez wędrówkę w pojęciu bardzo szerokim, dosłownym i przenośnym, całe bowiem swoje życie uważa obecnie za wędrówkę, której celem jest zdobywanie nowych wartości.
Pogłębia więc i umacnia, w myśl wskazań Prawa Harcerskiego, swoją postawę wobec życia, które stara się poznać i zrozumieć. Wędruje więc w lecie i w zimie, w mieście i na wsi, zdobywa trudną sprawność piechura, stosuje i rozszerza posiadaną praktyczną wiedzę harcerską, pracuje nad swym rozwojem fizycznym. Wędruje wśród zjawisk przyrody, wśród dzieł kultury, wśród cieni i blasków współczesnych urządzeń i niedomagań społecznych. W czasie wędrówki stara się być pożyteczna. Wędruje po bibliotekach, tropi i pogłębia własne zainteresowania, dorobkiem swym dzieli się z drużyną. Poznaje życie harcerskie innych drużyn, a także swoją organizację przy pomocy pism i książek i w niej, jak wszędzie, stara się być pożyteczna. Poważnie odnosi się do przyjętych przez siebie obowiązków, stara się być odpowiedzialna za swój dom, przygotowana do pracy domowej, której się podejmuje. Przygotowanie swoje uzupełnia i gruntuje, korzystając z każdej okazji. Zdobycze swoje zbiera skrzętnie, przyglądając się uważnie przebytej drodze, prowadząc systematycznie dzienniczek, zakreślając sobie i stopniowo osiągając coraz nowe zamierzenia. Nad rzeczami nowymi dla siebie i niezrozumiałymi nie przechodzi do porządku dziennego, nie poprzestaje na powierzchownym dotknięciu życia. Przyczyny niezrozumienia, luki w wykształceniu stara się zaspokoić za pomocą różnych dostępnych jej środków: czyta, koresponduje z mądrzejszymi od siebie, korzysta z radia, uczęszcza na odczyty, odwiedza biblioteki i muzea — nie poprzestaje na małym, uparcie idzie naprzód i wzwyż.
Gdy po wytrwałej i uciążliwej, ale ciekawej i kształcącej od wewnątrz wędrówce osiągnie stopień wędrowniczki, staje wobec następnego okresu. (.....)

I jeszcze jeden, tym razem krótki, cytat:

(.....) Okres samarytanki stoi na granicy dwóch etapów wychowania harcerskiego. W pewnych wypadkach zamyka on etap młodszych dziewcząt, w innych wchodzi już w okres dziewcząt starszych. Zależy to przede wszystkim od czynników psychologicznych: kierować się tu będziemy znajomością naszych dziewcząt, ich rozwoju, potrzeb indywidualnych i warunków zewnętrznych. Według nich będziemy postępować, im podporządkujemy wytyczne organizacyjne.
Zwróćmy uwagę: żaden program próby nie określa sztywno wieku, w jakim określony stopień powinien być przez dziewczęta zdobyty. Programy są dla dziewcząt, nie dziewczęta dla programów. (.....)

No a teraz możemy wrócić do dyskusji o stopniach harcerskich i "wędrowniczych" oraz wędrownikach i "wędrownikach" ;)

====================================

Ciąg dalszy nastąpi ... ;)